Η πρώτη μου γνωριμία με τη φωνή του, ήταν ένα Σάββατο όχι περισσότερο από 2 χρόνια πριν στη συχνότητα του Real FM. Διευθετήθηκε το θέμα των πληρωμών στα Νοσοκομεία και τα ασφαλιστικά ταμεία και “οι νεφροπαθείς θα μπορούν να κατουράνε ελεύθερα” είχε πει. Δεν είχαν περάσει 2 χρόνια από τότε που είχα χάσει τον παππού μου που έπασχε από ΧΝΑ (Χρόνια Νεφρική Ανεπάρκεια) και έτσι εξοργίστηκα με το σχόλιό του τόσο, ώστε πήρα τηλέφωνο για να εκφράσω τα παράπονά μου και την ασέβεια που έδειξε στους νεφροπαθείς ακόμα και αν η ώρα δεν ήταν ούτε 7.30 το πρωί. Ήμουν πάνω από 5′ σε αναμονή και ο λόγος του στη συχνότητα είχε αλλάξει πολλά θέματα ώστε σχεδόν να ξεχάσω για ποιό λόγο πήρα τηλέφωνο. Εν τέλει το έκλεισα καθώς αν και Σάββατο είχα αρκετές δουλειές και έπρεπε να φύγω.
Έκτοτε ο κύριος αυτός, που ανά διαστήματα ο σταθμός έπαιζε τα σποτάκια του που διαφήμιζαν την εκπομπή του τα πρωινά του Σαββατκύριακου, κέρδισε μια ταμπέλα “αντιπάθειας” από εμένα. Άρχισα και το μποϊκοτάζ στον σταθμό εκείνες τις ώρες. Ευτυχώς (εκ του αποτελέσματος), είμαι πρωινός τύπος και τα σαββατοκύριακα δεν υπάρχει κάτι να ακούσεις στο ραδιόφωνο (η τηλεόραση έχει φάει Χ χρόνια τώρα από εμένα) και έτσι τις επόμενες βδομάδες κάθε φορά και πιο έντονα, καθώς άφηνα τον Real από το προηγούμενο βράδυ της Παρασκευής ή του Σαββάτου, η τύχη μου έφερνε την φωνή του Γιάννη Καλαμίτση στα αυτά τα πρωινά. Παρατηρούσα γενικότερα ότι ο λόγος του ήταν σωστός. Οι επισημάνσεις, τα σχόλια ακόμα και τα αστεία του είχαν ένα απώτερο σκοπό. Είχαν βάθος. Δεν λαϊκιζε όπως αρκετοί. Πρόσεξα ότι κάθε ακριβώς της ώρας έκανε και ένα χορατό-τραγούδι. Ακόμα και τον ηχολήπτη ή όποιος ήταν εκεί τον πείραζε αλλά και τον έχριζε συμπαρουσιαστή.
Λίγο καιρό αργότερα, άρχισα να μιλάω σε φίλους και γονείς για τον Κύριο αυτό. Ανάγκαζα κόσμο να τον ακούει ακόμα και για τα τελευταία 10′ πριν το ρολόι δείξει 10:00 για να ακούσει το “Zoom Zoom” του. Καθυστερούσα να φύγω από το σπίτι για να ρουφήξω όλο το τρίωρό show του. Έβαζα ακόμα πιο δυνατά την ένταση στις διαφημίσεις τι καθημερινές, όταν συνειδητοποιούσα ότι παίζει το σποτάκι του. Το σποτάκι το ανανέωνε σχεδόν κάθε βδομάδα. Ήταν αυτό που γέμιζε τα πρωινά του σαββατοκύριακου και έκανε το ραδιοφωνάκι μου να μένει στον Real FM όλη τη βδομάδα με εξαίρεση κάποια δίωρα των καθημερινών που το Fight Club (σταμμάτησε και αυτό φέτος) έκλεβε την παράσταση.
Κάπου εκεί λοιπόν, ήρθε και η είδηση-έκπληξη. Μέσα στα χιλιάδες σχόλια και πειράγματα και τραγούδια που άκουγες μέσα σε ένα 3ωρο πρωινό με τον Γιάννη, ακούστηκε και το “κάνω αιμοκάθαρση”. Δεν θυμάμαι το πως το είπε, αλλά για ένα συγγενή αιμοκαθαιρούμενου, κάποιες ατάκες είναι καμπανάκι για να καταλάβεις. Νομίζω ότι κάτι είπε για “κράμπες” ή “πίνω νερό με μέτρο” και αυτό ήταν αρκετό. Όποια υπολείματα θυμού είχαν μείνει από τη πρώτη και κάπως “ανώμαλη” γνωριμία μας εξαφαντίστηκαν και έδρασαν αντίστροφά. Κάπου εκεί ο Γιάννης αποτέλεσε μια νοερή συνέχεια του Μίμη* καθώς ήταν και “ποιητής” και συνομίληκος του. Ήρθε μία ταύτιση και ένας χωρίς να αποσκοπά σε κέρδος θαυμασμός.
Προχωρώντας με τον καιρό, έμαθα τι εστί Γιάννης Καλαμίτσης (στοιχουργός, ραδιοφωνικός παραγωγός και άνθρωπος). Για έναν 29χρονο που έχει μεγαλώσει από τα 12 έως και σχεδόν τα 26 του εκτό Αττικής δεν μπορεί να γνωρίζει a priori έναν Ραδιοφωνικό παραγωγό που έχει κάνει θραύση σε Antenna και ΈΡΑ τα χρόνια που αυτός είτε δεν καταλάβαινε είτε δεν μπορούσε να ακούσει ραδιόφωνο και έτσι χρειάστηκε ένα μικρό και εύκολο ψάξιμο για να καταλάβει. Πάντα είχα απορία και μου έδινε χαρά, πως ένας άνθρωπος μπορεί να υποβάλεται σε εβδομαδιαία τρείς φορές για περίπου τρείς (ή αν είναι τυχερός και τέσσερις) ώρες αιμοκάθαρσης και να διατηρεί το μυαλό και τη διάθεσή του σε ανοδική πορεία. Τον χαιρόμουν και μόνο που τον άκουγα.
Ήταν Ιούνιος τους 2012 σε ένα πρωινό του Σαββατοκύριακου, που άκουσα τον Γιάννη να λέει ότι δεν είναι και πολύ καλά η υγεία του και πως όσο έχει δύναμη θα είναι στο μικρόφωνο και κοντά μας. Έλεγε ότι είναι καλό κάθε μέρα να πίνεις (άμα μπορείς) 2 ποτήρια νερό. Οι αιμοκαθαιρούμενοι βέβεια, με σχεδόν 2 ποτήρια να είναι το 70% της ημερήσιας ποσότητας νερού που πρέπει να πιούν το πολύ δεν αγαπούσαν και πολύ αυτή τη λύση και έτσι έπινε όσο λίγο-περισσότερο μπορούσε. Έλεγε ότι προσπαθεί να είναι καλά και σε όσους γνωστούς του τύχαινε και έστελναν μήνυμα -ακόμα και όταν είχαν να επικοινωνήσουν έως και δεκάδες χρόνια- πάντα χαίροταν να επικοινωνούν και τους έλεγε ότι προσπαθεί να είναι καλά. Μάλιστα ένα Σάββατο νομίζω, είχε πει ένα “γιατροσόφι” που πλέον είναι η ύστατη λύση (αυτό καταλάβαινες αν έπιανες τα συμφραζόμενα) για κάθε αρρώστια και κάθε οργανισμό. Είχε δώσει με λεπτομέριες τη συνταγή, που μόνο λόγω της σύγχησης και της φόρτισης τώρα αλλά και όσον -έμαθα ότι- πέρασε μέχρι και σήμερα δεν την θυμάμαι καλά. Ήθελε μία κουταλιά μέλι με κανέλα κάθε πρωί λέει η συνταγή. Δεν μπορώ να θυμηθώ αν το ανακατεύεις με νερό ή αν το κάνεις κάτι άλλο, αλλά νομίζω το μέλι αλλά και η κανέλα έπρεπε να είναι συγκεκριμένης και άριστης ποιότητας επίσης για να έχει αποτελέσματα το παραπάνω.
Την επόμενη μέρα λόγω υποχρεώσεων δεν τον άκουσα για όλο το 3ωρο. Τα σποτάκια του έπαιζαν για όλη την εβδομάδα και πλησίαζε ο Ιούλιος. Το επόμενο Σάββατο, η καλημέρα από τη συχνότητα ήρθε από τη φωνή του φίλου του και ( έχοντας δευτερεύουσα σημασία) συναδέλφου του Γιώργου Χουδαλάκη. Άλλη περίπτωση αυτός αλλά δεν είναι της παρούσης. Μας ενημέρωσε ότι ο Γιάννης έχει κάποια αδιαθεσία και λογικά αύριο θα είναι πάλι στην εκπομπή. Στη χειρότερη είπε ότι θα πάει να τον πάρει και θα κάνουν μαζί ή το πολύ πολύ να είναι δίπλα μας το επόμενο Σαββατοκύριακο. Γιώργο, συγχώρα με αλλά μάλλον ήθελες εσύ πιο πολύ από τον ίδιο και από όλους μας που σε ακούγαμε τότε, να πιστεψεις ότι ο Γιάννης μπορεί να επανέλθει. Τώρα που το γράφω αυτό θυμήθηκα ότι και εγώ κάπως έτσι έκανα και ένοιωθα με τον Μίμη* όταν είχε αρχίσει να ραγίζει η υγεία του.
Εν τέλει, καθώς πλησίαζαν και οι καλοκαιρινές διακοπές και το πρόγραμμα αλλάζει εκείνο το διάστημα, ο Γιάννης δεν ξαναακούστηκε από τη συχνότητα του Real πρωινό του Σαββατοκύριακου. Μέχρι και τις πρώτες μέρες του Σεπτέμβρη, η μόνη επικοινωνία που είχα με τον Γιάννη ήταν η αρθογραφία του στη Real News. Ξέχασα να αναφέρω ότι όσο τον άκουγα, τόσο τον διάβαζα στις κυριακάτικες εφημερίδες και τα λόγια του αλληλοστήριζαν τα γραπτά του. Κάπου σε εκείνες τις μέρες λοιπον, ανακοινώθηκ το νέο πρόγραμμα για τη σεζόν του σταθμού. Εκεί λοιπόν, ψάχνοντας να βρω σε ποιά ζώνη θα είναι ο Μάνος Τσιλιμίδης, πρόσεξα ότι πλέον θα καλύπτει το 07.00 – 10.00 του σαββατοκύριακου και εκεί ήρθε η πρώτη ψυχρολουσία. Όσο έψαχνα να δω αν ο Γιάννης έχει κάποια άλλη ζώνη σε κάποια μέρα του σταθμού, σκέφτηκα να ρωτήσω τον Γιώργο. “Είναι καλύτερα μου είπε αλλά δεν έχει ξεπεράσει ακόμα τα προβλήματά του” μου είπε και το ημερολόγιο έλεγε 4/9/2013.
Μέσα σε αυτόυς τους παρα 1 μέρα 2 μήνες, ο Γιάννης σταμμάτησε να αρθογραφεί και κάθε επικοινωνία μου με τον Γιώργο ήταν και λιγότερο εύθυμη. Αρχές οκτώβρη έμαθα ότι ο Γιάννης είναι σε Μ.Ε.Θ. και δεν είναι δυνατές οι επισκέψεις όταν σκέφτηκα ότι μπορώ να περάσω να πω ένα “γεια” και ας μη με ξέρει και μόλις λίγο πριν τη γιορτή μου, ο Γιώργος με ενημέρωσε ότι μόνο άσχημα νέα έχει για τον Γιάννη και εγώ συνέχιζα να του μεταφέρω τις θερμές ευχές μου για να έχει έστω και ένα καλό νέο. Χτεσινή επικοινωνία με τον Γιώργο “Δυστυχώς καλά νέα δεν έχω” και χαιρετηθήκαμε.
Σήμερα, αν και είχα ρεπό, ξύπνησα -κλασικά- νωρίς. Άκουσα την “ψόφια γλώσσα” σε αρχείο του σταθμού και άρχισα να σκέφτομαι αντίθετα πράγματα. “Θα τον βγάλουν να μιλήσει έστω για λίγο;” ήταν η παραμυθένεια εκδοχή, αφού μόλις χτες ήξερα ότι δεν υπάρχουν καλά νέα και ότι είναι στην εντατική. Τελικά άκουσα από τον Γιώργο να το λέει. Λογικά θα το είχε πει και νωρίτερα. Δεν ξέρω. 29 χρονών γαϊδούρι και δάκρυζα σαν μωρό για ένα Κύριο που δεν έχω συναντήσει ποτέ μου. Το πιθανότερο είναι ότι έχω τραγουδήσει στίχους τους και όχι έχω παραδειγματιστεί από τη στάση του αρκετές φορές χωρίς να το ξέρω.
Επειδή νοιώθω λίγος απέναντύ του και απέναντυ στο κενό που αφήνει ο Γιάννης, το μόνο που μπορώ να κάνω είναι αυτό εδώ.
“Τέτοιες ώρες τι να πεις”, φίλε Γιάννη;
