Όνοματεπώνυμο: Ντιέγκο Αρμάντο Μαραντόνα
Εθνικότητα: Αργεντίνος
Ημερομηνία Γέννησης: 30/10/1960
Ποδοσφαιριστής
Ιούνιος 1978 – Μπουένος Άιρες: “Έχω δύο όνειρα: το πρώτο είναι να παίξω σε ένα Παγκόσμιο Κύπελλο, το δεύτερο είναι να το κατακτήσω”. Ο 18άχρονος Μαραντόνα παίζει στην Αρχεντίνος Τζούνιορς και στην πρώτη του συνέντευξη ανακοινώνει τους στόχους του.
6 Ιουνίου 1984 – Βαρκελώνη: “Με σκοτώνουν, δεν μπορούν να με κρατούν σε αυτή την αβεβαιότητα. Η Μπαρτσελόνα θα πρέπει να αποφασίσει όσο το δυνατόν γρηγορότερα αν θα με κρατήσει ή όχι. Τώρα πια μου φαίνεται ότι τα πάντα έχουν ξεκαθαρίσει, η προσφορά της Νάπολι δεν μπορεί παρά να θεωρηθεί εξαιρετική”. Ο Μαραντόνα εξωτερικεύει την επιθυμία του να πάει στη Νάπολι.
5 Ιουλίου 1984 – Νάπολη: “Θέλω να γίνω το είδωλο των φτωχών παιδιών της Νάπολης, επειδή αυτοί είναι όπως ήμουν εγώ στο Μπουένος Άιρες”. Ο Μαραντόνα στην επίσημη παρουσίασή του στο στάδιο “Σαν Πάολο” μπροστά σε 70.000 θεατές.
24 Νοεμβρίου 1984 – Μιλάνο: “Έγινε παρεξήγηση, είμαι αθώος. Δεν έχω αποβληθεί ποτέ για ένα τέτοιο πράγμα, δεν ξέρω τί να πω, ζω μία απίστευτη θλίψη, για μένα το ποδόσφαιρο είναι τα πάντα”. Ο Μαραντόνα πείθει την πειθαρχική επιτροπή να άρει την τιμωρία που του είχε επιβάλλει για την κόκκινη κάρτα κόντρα στην Άσκολι (πρώτη αποβολή του στην Ιταλία).
26 Φεβρουαρίου 1985 – Νάπολη: “Ο κόσμος της Νάπολης με αγαπάει”. Δήλωση του Μαραντόνα μετά από χατ-τρικ κόντρα στη Λάτσιο, με την αργεντίνικη προφορά να είναι χαρακτηριστική (χρησιμοποίησε τη λέξη puvlico αντί για pubblico).
9 Νοεμβρίου 1985 – Ρώμη: “Ναι, τσακώθηκα με τον Πάπα. Τσακώθηκα με τον Πάπα επειδή ήμουν στο Βατικανό και είδα χρυσές στέγες, και μετά άκουσα τον Πάπα να λέει ότι η Εκκλησία ανησυχούσε για τα φτωχά παιδιά. Τότε πούλα τις στέγες φίλε, κάνε κάτι!”. Ο Ντιέγκο Μαραντόνα μετά την επίσκεψή του στο Βατικανό και στον Ιωάννη Παύλο.
22 Ιουνίου 1986 – Πόλη του Μεξικού: “Στο γήπεδο δεν πολεμάμε με άρματα μάχης αλλά με τη μπάλα. Ε λοιπόν όχι, δεν ξέρω να μιλάω αγγλικά, αλλά ακόμα και αν γνώριζα δεν θα μιλούσα”. Ο Μαραντόνα “ζεσταίνει” το κλίμα πριν από τον προημιτελικό Μουντιάλ με την Αγγλία.
24 Ιουνίου 1986 – Πόλη του Μεξικού: “Το πρώτο γκολ; Λίγο με την τέχνη του Μαραντόνα και το άλλο με το χέρι του Θεού. Το δεύτερο γκολ θαύμα; Σας παρακαλώ, το μόνο θαύμα που γνωρίζω είναι η Ράκελ Γουέλς”. Ο Μαραντόνα μετά τα δύο γκολ κόντρα στα “λιοντάρια”, όπου αυτό το με το… χέρι είναι ίσως το πιο πολυσυζητημένο στην ιστορία του Παγκοσμίου Κυπέλλου.
1 Αυγούστου 1986 – Ρώμη: “Ο Θεός είναι σωστός, συνεπώς η Νάπολι δεν θα τιμωρηθεί. Όσον αφορά στα στοιχήματα στο ποδόσφαιρο δεν θέλω να μιλήσω, θέλω μόνο να συγκεντρωθώ στο επόμενο πρωτάθλημα. Μπορούμε να παλέψουμε για το σκουντέτο, αλλά οι οπαδοί δεν πρέπει να τρέφουν αυταπάτες. Δεν μπορούμε να σκαρφαλώσουμε στην κορυφή, έχουμε όμως επίγνωση των ορίων μας όπως η Αργεντινή στο Μεξικό”. Ο Μαραντόνα… προφήτης για το πρωτάθλημα του 1987.
30 Ιουλίου 1987 – Αβάνα: “Από τώρα και στο εξής θα θυμάμαι πάντα τις όμορφες στιγμές που πέρασα μαζί σας και δεν θα ξεχάσω ότι πρέπει να επιστρέψω για να σας το ανταποδώσω. Θα μου άρεσε να γίνω ο νονός του ποδοσφαίρου της Κούβας”. Ο Μαραντόνα μετά από επίσκεψή τού στον Φιντέλ Κάστρο.
1 Μαϊου 1988 – Νάπολη: “Δεν θέλω να βλέπω σημαίες της Μίλαν στο σπίτι μου”. Ο “Πίμπε Ντ’Όρο” πριν από το κρίσιμο ματς με τη Μίλαν στο “Σαν Πάολο” (έληξε 3-2 υπέρ των “ροσονέρι”).
10 Οκτωβρίου 1988 – Νάπολη: “Κόψτε αυτό το ερωτηματικό, τη μπάλα την ακούμπησα με το χέρι. Αυτή τη φορά ήταν το χέρι του Αγίου Τζενάρο και όχι του Θεού”. Ο Ντιέγκο Μαραντόνα παραδέχεται πως χρησιμοποίησε το χέρι του στο τέλος του ματς Νάπολι-Αταλάντα, στη φάση από την οποία προήλθε το νικητήριο γκολ του Τζακέτα στο 90′.
17 Μαΐου 1989 – Νάπολη: “Το ομορφότερο από τα τρόπαιά μου; Το τελευταίο γιατί είναι το πιο πρόσφατο”. Δηλώσεις του Μαραντόνα τη στιγμή που μπαίνει στο Σαν Πάολο με το Κύπελλο UEFA στα χέρια του.
9 Δεκεμβρίου 1989 – Ρώμη: “Τα πάντα έχουν φτιαχτεί για να ευνοήσουν την Ιταλία και να βλάψουν την Αργεντινή”. Ο Μαραντόνα σχολιάζει καυστικά την κλήρωση για το Μουντιάλ της Ιταλίας. Για αυτή τη δήλωση θα τιμωρηθεί με πρόστιμο.
24 Ιουνίου 1990 – Τορίνο: “Ήταν Κυριακή πρωί, συνειδητοποίησα ότι είχα μείνει χωρίς αφρό ξυρίσματος. Βγήκα από το ξενοδοχείο, περπάτησα λίγο στο δρόμο, συνάντησα κόσμο. Με μεγάλη μου έκπληξη δεν συνέβη τίποτα. Ουδείς με σταματούσε, ουδείς μου ζητούσε αυτόγραφο, όλοι με άφηναν στην ησυχία μου. Μπήκα στο καπνοπωλείο αλλά και εκεί τίποτα: Καλημέρα, ευχαριστώ, εις το επανιδείν. Μέγιστος σεβασμός. Στη Νάπολη και στην Ιταλία δεν μου είχε τύχει ποτέ να θεωρούμαι ένας συνηθισμένος άνθρωπος”. Ο Μαραντόνα, πριν από ένα ματς Μουντιάλ με την Αργεντινή, αφηγείται ένα περιστατικό που του είχε κάνει εντύπωση στο Τορίνο.
3 Ιουλίου 1990 – Νάπολη: “Οι Ναπολιτάνοι ξέρουν ποιόν πρέπει να υποστηρίξουν”. Ο Μαραντόνα προτρέπει το κοινό του Σαν Πάολο να υποστηρίξουν την Αργεντινή, πριν τον ημιτελικό του Μουντιάλ Ιταλία-Αργεντινή.
4 Δεκεμβρίου 1990 – Μαδρίτη: “Το τέλος είναι πολύ κοντά, τώρα πια έχω αποφασίσει, θέλω να αποσυρθώ. Παίζω μπάλα εδώ και δεκαπέντε χρόνια και θέλω μία ζωή πιο ήρεμη. Κουράστηκα να παλεύω, μόνος, κόντρα σε όλους, τους δημοσιογράφους, τους παράγοντες. Θέλω να επιστρέψω για να απολαύσω την Αργεντινή”. Ο Ντιέγκο δεν έχει πια τη δύναμη για να συνεχίσει την ιταλική του περιπέτεια.
15 Αυγούστου 1991 – Μπουένος Άιρες: “Ξέρω ότι έκανα κακό σε εμένα τον ίδιο, περισσότερο από κάθε άλλον, αλλά και στην οικογένειά μου, στις κόρες μου. Πιστεύω ότι στο μέλλον θα μάθω να αγαπάω πιο πολύ τον εαυτό μου. Δεν ντρέπομαι όμως. Δεν έκανα κακό σε κανέναν, παρά στον εαυτό μου και στα αγαπημένα μου άτομα. Λυπάμαι, αισθάνομαι μία βαθιά μελαγχολία, μόνο αυτό. Δεν θέλω πια να είμαι αναγκασμένος να παίζω ακόμα και όταν δεν μπορώ, να κάνω ενέσεις κορτιζόνης επειδή πρέπει να είμαι στο γήπεδο για τα διαρκείας, για τις εισπράξεις, επειδή πρέπει να νικήσουμε πάση θυσία για το σκουντέτο ή τη σωτηρία, επειδή κάθε ματς είναι ζωής ή θανάτου. Οι ψυχολόγοι προσπαθούν να μου αφαιρέσουν το κακό συνήθειο της κοκαΐνης”. Κατάθεση ψυχής από τον Μαραντόνα, μετά την αποκάλυψη ότι βρέθηκε θετικός σε κοκαΐνη.
12 Δεκεμβρίου 1992 – Σεβίλλη: “Θέλω να παίξω ακόμα και αν ο ο μηνίσκος μου έχει γίνει κομμάτια. Αυτός που είναι συνετός δεν φτάνει ποτέ πρώτος. Εγώ έχω πρόθεση να παίξω και να νικήσω. Είναι τρέλα; Κάνω τον τρελό για όλη μου τη ζωή”. Ο Μαραντόνα στα… καλύτερά του.
10 Φεβρουαρίου 1994 – Μπουένος Άιρες: “Πυροβόλησα, είναι αλήθεια, θα πληρώσω για το λάθος μου”. Ο Ντιέγκο Μαραντόνα παραδέχεται ότι είναι υπεύθυνος για τον τραυματισμό τουλάχιστον ενός εκ των έξι δημοσιογράφων που χτυπήθηκαν από καραμπίνα, με τα πυρά να προέρχονται μέσα από το σπίτι του Αργεντίνου.
2 Ιουλίου 1994 – Βοστόνη: “Με σκότωσαν όταν ήθελα να ξαναμπώ για να δείξω στις δύο κόρες μου ότι μπορώ να τα βάλω με τους εικοσάρηδες. Στη χώρα της δημοκρατίας δεν με άφησαν να μιλήσω, και δεν μου επέτρεψψαν να πω αυτό που αισθάνομαι. Με την έξοδό μου από το Παγκοσμίο Κύπελλο αποχώρησε επίσης ένα ολόκληρο έθνος και αποχώρησαν επίσης εκείνοι που με αγαπούν”. Ο Μαραντόνα δεν μπορεί να κρύψει την απογοήτευσή του ύστερα την τιμωρία του για χρήση αναβολικών στο Μουντιάλ των ΗΠΑ.
4 Σεπτεμβρίου 1994 – Μπουένος Άιρες: “Είχα πει ότι η FIFA μου είχε κόψει τα πόδια. Τώρα λέω ότι μου έκοψε όλο το σώμα, με σκότωσε”. Ο Μαραντόνα αναφέρεται στο θέμα του αποκλεισμού 15 μηνών από κάθε αγωνιστική δραστηριότητα που του επέβαλλε η παγκόσμια ποδοσφαιρική ομοσπονδία.
5 Ιανουαρίου 1995 – Παρίσι: “Δεν θέλω πια να παίξω. Δεν θέλω πλέον να δώσω τη δυνατότητα σε κόσμο όπως ο Χαβελάνζε και ο Μπλάτερ να με πληγώσουν, να μου κάνουν κακό”. Ο Μαραντόνα μιλάει για τους τελευταίους προέδρους της FIFA ύστερα από την απονομή της “Χρυσής Μπάλας” στον Ζορζ Γουεά.
2 Φεβρουαρίου 1995 – Μπουένος Άιρες: “Οι διαιτητές μας θα ήταν πολύ γενναίοι σε στάδια χωρίς κόσμο. Όταν όμως βλέπουν 50.000 θεατές και την τηλεόραση θέλουν να μεταμορφώνονται σε πρωταγωνιστές του θεάματος”. Δεν έχει και την καλύτερη άποψη για τους άρχοντες των αγώνων ο Μαραντόνα.
10 Ιανουαρίου 1996 – Μπουένος Άιρες: “Βρέθηκα θετικός σε κοκαΐνη, το έκανα γιατί ήθελα να φύγω από τη Νάπολι”. Μία από τις τελευταίες αποκαλύψεις του Μαραντόνα για την υπόθεση ντόπινγκ που τον σημάδεψε το Μάρτιο του 1991 και του κόστισε δύο χρόνια αποκλεισμό.
8 Οκτωβρίου 1996 – Παρίσι: “Θα πρέπει να μας ακούσουν και να μας σεβαστούν, εμείς είμαστε οι πρωταγωνιστές του ποδοσφαίρου. Σε αυτό τον κόσμο όπου μετρούν μόνο τα χρήματα, οι ομοσπονδίες και τα γραφεία, θα πρέπει να ξαναβάλουμε τον άνθρωπο στο επίκεντρο. Εμείς επιτρέπουμε το αντίθετο”. Ο “συνδικαλιστής” Μαραντόνα ξιφουλκεί κατά των παραγόντων της FIFA.
3 Σεπτεμβρίου 1997 – Μπουένος Άιρες: “Πολλοί άνθρωποι θέλουν να μου δώσουν ένα πιστόλι για να με σκοτώσει. Σταματήστε το”. Ο Ντιέγκο παραδέχεται ότι έχει σταματήσει να παλεύει για να ξεφύγει από τα ναρκωτικά, κατά τη διάρκεια εκπομπής στην πατρίδα του.
17 Ιουνίου 1998 – Μπουένος Άιρες: “Θέλω να είμαι όπως όλοι οι άλλοι. Δεν θέλω ιδιαίτερες υποδοχές, ούτε να εξαρτώμαι από κανέναν. Και δεν θέλω να δίνω λογαριασμό σε κανέναν, πόσω μάλλον σε εκείνον τον διεφθαρμένο τον Μπλάτερ. Έναν που κερδίζει 50 εκατομμύρια το μήνα και κάνει τον πρόεδρο. Μην με κάνετε όμως να γελάω: τις προάλλες τον άκουγα να μιλάει και έμοιαζε σαν έναν ηθοποιό σε μία παιδική τηλενουβέλα”. Ο Μαραντόνα δεν έκρυψε ποτέ την αντιπάθειά του για τον Ζεπ Μπλάτερ.
19 Ιανουαρίου 2000 – Αβάνα: “Ήρθα για να γιατρέψω την καρδιά μου, έχω εμπιστοσύνη στην ιατρική της Κούβας. Ο Φιντέλ μου έδωσε το οξυγόνο για να αναπνεύσω. Και εκείνος έχει τη μεγαλύτερη καρδιά από όλους”. Ο Μαραντόνα ελπίζει ότι στην Κούβα θα βρει το δρόμο προς τη σωτηρία…
23 Νοεμβρίου 2000 – Μπουένος Άιρες: “Είναι το όνειρό μου. Δεν θέλω να το χάσω”. Ο Ντιέγκο θέλει να αποχαιρετήσει το ποδόσφαιρο με ένα ματς Αργεντινή-Βραζιλία.
24 Ιανουαρίου 2001 – Ρώμη: “Εγώ έκανα μία επιλογή: κακή, αλλά την έχω κάνει. Δεν μου έβαλε κανείς το πιστόλι στον κρόταφο. Όμως δεν υψώνω την σημαία των ναρκωτικών λέγοντας “ζήτω τα ναρκωτικά”. Τα ναρκωτικά είναι το χειρότερο πράγμα στον κόσμο”. Συνέντευξη-ομολογία του Μαραντόνα στην ιταλική τηλεόραση.
29 Ιουνίου 2002 – Γιοκοχάμα: “Φανταστείτε αν οι Γιαπωνέζοι δεν ήταν υποχρεωμένοι να μου επιτρέψουν την είσοδο. Δεν έχω σκοτώσει και κανέναν! Δεν θα μπορούσαν να μου φερθούν ως εγκληματία, έχοντας επιτρέψει στους Αμερικανούς να πάρουν μέρος, αυτούς που έριξαν την ατομική βόμβα στη Χιροσίμα”. Ο Ντιέγκο φιλοξενούμενος στον μικρό τελικό του Μουντιάλ του 2002.
28 Δεκεμβρίου 2005 – Μπουένος Άιρες: “Είμαι 45 ετών και δεν νομίζω να παίξω ξανά. Δεν έχω το κουράγιο να χάσω το σεβασμό προς τη μπάλα”. Έτσι απάντησε ο Μαραντόνα στην πρόταση να επιστρέψει στα γήπεδα για λογαριασμό ομάδας τρίτης κατηγορίας της πατρίδας του.
1 Φεβρουαρίου 2008 – Λονδίνο: “Εάν μπορούσα να γυρίσω το χρόνο πίσω, θα διέγραφα αυτή την κίνηση. Αλλά μη μου ζητάτε να σβήσω την τελική επικράτηση της Αργεντινής. Ήταν πέρα για πέρα δίκαιη”. Είκοσι δύο χρόνια μετά το “χέρι του Θεού” ο Ντιέγκο ζητάει συγγνώμη από τους Άγγλους για το όχι και τόσο… έντιμο γκολ που σημείωσε εναντίον τους στο Μουντιάλ του Μεξικού.
31 Οκτωβρίου 2008 – Μπουένος Άιρες: “Θα παίξουμε κόντρα στη Σκωτία και θα δουλέψουμε καλά για αυτό το ραντεβού. Θα πάω σε μία χώρα που με λατρεύουν. Με αγαπούν επειδή έχω σημειώσει ένα διάσημο γκολ κόντρα στην Αγγλία και μεταξύ των Άγγλων και των Σκωτσέζων δεν τρέχει πολύ καλό αίμα”. Οι πρώτες του δηλώσεις ως νέος τεχνικός της Αργεντινής.
6 Μαρτίου 2009 – Μπουένος Άιρες: “Έπρεπε να ξαναβρώ τη ζωή μου, να επιστρέψω στον αγώνα, να σηκώνοναι όλα τα πρωινά. Τώρα κάθε λίγο μου συμβαίνει να σηκώνομαι στις 4 τη νύχτα και να φτιάχνω τις συνθέσεις των ομάδων. Είμαι ενθουσιασμένος που μπορώ να προπονώ την Εθνική Αργεντινής”. Ο Ντιέγκο μιλάει για την “αλμπισελέστε”.
27 Μαρτίου 2009 – Μπουένος Άιρες: “Μιλάει αυτός που έχει χάσει την παρθενιά του από έναν άνδρα”. Ο Ντιέγκο απαντάει στον Πελέ, που τον είχε κατηγορήσει ότι δεν αποτελεί καλό παράδειγμα για τους νέους.
14 Οκτώβρη 2009 – Μοντεβιδέο: “Για όλους αυτούς δεν πίστευαν, ας με συγχωρέσουν οι γυναίκες, αλλά μπορούν να έρθουν τώρα να μου το γλύψουν και να συνεχίσουν να μου το γλύφουν”. Μαραντόνα… ακατάλληλος για ανήλικους/ες μετά την νίκη της Αργεντινής επί της Ουρουγουάης που της επέτρεψε να προκριθεί στα τελικά του Μουντιάλ.
24 Σεπτεμβρίου 2010 – Μπουένος Άιρες: “Πεθαίνω από την επιθυμία να επιστρέψω στην Εθνική Αργεντινής. Περιμένω ένα τηλεφώνημα, είμαι απεγνωσμένος, και τί δεν θα έδινα για να προπονώ ακόμα την εθνική ομάδα. Η Αργεντινή του σήμερα είναι η ομάδα μου, την αισθάνομαι δικιά μου. Πιστεύω ότι υπάρχει ακόμα η πιθανότητα. Μετά το Μουντιάλ ήμουν σε πένθος επειδή πέθανε ένα μεγάλο όνειρο. Ήθελα να κατακτήσω το Κύπελλο, αλλά καταρεύσαμε έχοντας δημιουργήσει μία θεαματική ομάδα που έπρεπε να φτάσει μέχρι τον τελικό και να διεκδικήσει το τρόπαιο μαζί με την Ισπανία”. Το ονειρο της επιστροφής στην “αλμπισελέστε” παραμένει ζωντανό για τον 50άχρονο πλέον Ντιέγκο Αρμάντο Μαραντόνα.
