“Τη μοναξιά σου τη θυμίζουν οι πολλοί
κι ότι είσαι μικρός, εκείνοι που δεν ξέρεις
τη τρέλα που πουλάς, σου τη γυρίζουν οι τρελοί
και ο χρόνος μια πίκρα για όσα δε καταφέρεις…”
Ξεκίνησα να γράψω κάτι απλά για να γράψω, μα στη πορεία μου ήρθε και το παραπάνω στοιχάκι. Πάνε τόσα χρόνια από τότε. Άλλες εποχές. Τώρα “αυτοί” άλλαξαν (προς το κακό αν μου επιτρέπεται), αλλάξαμε και εμείς (θέλω να πιστεύω προς το καλό). Είτε εμείς τους “καταλάβαμε” ή αυτοί επέλεξαν να μας φανερωθούν.
Anyway, στο καιρό που όλοι φοβόμαστε είπα ότι δεν φοβάμαι… Με χαλάει η ιδέα να μη προλάβω ή να μη καταφέρω ειδικά αν δεν έχω εξαντλήσει κάθε πιθανότητα και κάθε προσπάθεια για αυτό (αυτό ισχύει για πολλά). Σχεδόν πάντα μου αρέσει να δίνω λίγο χώρο και χρόνο σε εμένα αλλά και σε “αυτό” για να δω και να δει αν θέλει και αν θελω.
Ο χρόνος λοιπόν ας δείξει.
